Oppenheimer Review - Oscar-waardig acteerwerk (2024)

Christopher Nolan, bekend om zijn verbeeldingsrijke films, gooit het wederom over een andere boeg in Oppenheimer. Met Dunkirk bewees de Engels-Amerikaanse regisseur al dat hij prima in staat is om de kijker onderdeel te maken van de geschiedenis. Met Oppenheimer gaat hij nog een stap verder.

Nolan’s nieuwste neemt ons mee door het waargebeurde verhaal van de zowel zelfverzekerde als getergde J. Robert Oppenheimer, briljant gespeeld door Cillian Murphy. Oppenheimer is de uitvinder van de atoombom en in de film volg je zijn reis van jonge, hoopvolle wetenschapper tot oude, geharde politicus, geplaagd door schuldgevoel. Wie een vrolijke of luchtige film wil, zit hier dus verkeerd. Het is zware materie, waar Nolan gelukkig kundig mee om weet te gaan

Weinig actie, veel spanning

Het plot volgt zijn ontwikkeling, terwijl we ook een diepere kijk krijgen in zijn motivaties en relaties. De film duurt drie uur, maar er staan continu kleine en grote conflicten centraal om de aandacht van de kijker vast te houden. Van de vele vrouwen die Oppenheimer weet te charmeren (en in de steek te laten) tot het continue getouwtrek van politieke belangen omtrent zijn uitvinding. Oppenheimer is absoluut geen actiefilm, maar voor de oplettende kijker is de spanning continu aanwezig.

De film is daarbij ook niet bang om politiek te worden of kritiek te leveren op de duistere kanten van de Amerikaanse overheid. De rillingen lopen nog steeds door mijn lijf wanneer ik terugdenk aan een bepaalde scene in de Oval Office, waarin nonchalant de gruwelijke kernaanvallen op Japan gepland worden. Die bombardementen worden overigens niet letterlijk getoond, maar Nolan weet met een paar zeer creatieve regiekeuzes toch de schade van Oppenheimers uitvinding meesterlijk in beeld te brengen.

Nolan op zijn meest gegrond

Verwacht echter geen geflirt met sciencefiction of meerdere tijdlijnen: Oppenheimer is misschien wel Nolan op zijn meest gegrond. Dat maakt de film, ondanks de gigantische cast en dikke laag politiek, verrassend gemakkelijk te volgen. Dit is absoluut geen Tenet, waarbij de regisseur wat mij betreft flink uit de bocht vloog. Helemaal lineair is Oppenheimer overigens niet, maar het hoe- en waarom daarachter leer je al vrij snel tijdens het kijken.

Daarbij zullen je oren zich ook niet vervelen. Van een film waarin de atoombom centraal staat, verwacht je een oorverdovende explosie met uitmuntend sound design en Oppenheimer stelt daarin niet teleur. De soundtrack van Ludwig Göransson is daarbij ook onmisbaar voor de algehele beleving en weet de meest dramatische scenes perfect op te bouwen. Daarbij is het regelmatig ijzig stil in Oppenheimer, zodat de ijzersterke dialogen volledig tot hun recht komen.

Oscar-waardig acteerwerk

Cillian Murphy schittert als Oppenheimer en levert een uitmuntende prestatie, waardoor je hem net als zijn vrienden en vijanden maar lastig kunt pijlen. De ondersteunende cast is daarnaast gevuld met bizar veel talent, met als hoogtepunt Robert Downey Jr., die als politicus Lewis Straus misschien wel zijn beste acteerprestatie ooit levert. Ervaren talenten als Matt Damon, Emily Blunt en Florence Pugh maken het geheel compleet met krachtige en emotionele performances.

Oppenheimer is door dit alles wellicht de eerste Nolan-film die aanvoelt als 'Oscar bait'. Het is een serieus drama met weinig typische Nolan-fratsen en ik kan je nu al verklappen dat het hoge ogen gaat gooien bij de volgende Academy Awards. Aan de ene kant is dat verfrissend, maar ergens gaat er ook wel een stukje karakter verloren. Voor een dromerige en optimistische Nolan, is in de keiharde realiteit van onze eigen geschiedenis immers geen plaats. Dat zal voor sommige fans van de regisseur even schrikken zijn, maar de ontzagwekkende kwaliteit van Oppenheimer maakt het alsnog zijn beste film in lange, lange tijd.